هتل فور پوینتز بای شرایتون بیجینگFour Points by Sheraton Beijing

هیچی

فشار آب دوش خیلی کم بود، حال نمی‌داد و درست و حسابی هم تمیز نمی‌کرد.

نزدیک یه مرکز خرید که هم کلی مغازه داره و هم پر از رستورانه (البته فقط تو ساعات کاری مرکز خرید).

تقریباً هیچ‌کس انگلیسی حرف نمیزنه. ارتباط با پرسنل فقط از طریق اپلیکیشن‌های ترجمه روی موبایل ممکنه. خیلی خسته کننده‌ست. حداقل ۲ کیلومتر تا نزدیک‌ترین ایستگاه مترو. بوفه شام ساعت ۲۰:۰۰ بسته میشه، بعضی وقتا هم زودتر (قابل پیش‌بینی نیست). بعد از اون فقط میشه از باغ نوشیدنی (تو حیاط یا داخل) غذا سفارش داد که اونم انتخاب‌های خیلی محدودی داره. کمبود جا تو بوفه صبحونه. تقریباً همیشه مجبورید یه میز کوچیک رو با بقیه شریک بشید. با توجه به آداب غذا خوردن چینی‌ها، این موضوع برای مهمونای خارجی یه کم آزاردهنده‌ست. اینترنت وای‌فای به شدت ضعیف و مدام قطع میشه. این مسئله مخصوصاً برای اتاق‌ها صدق میکنه. شب‌ها مجبور بودم برم تو حیاط تا بتونم یه کم آنتن داشته باشم. این مسئله مخصوصاً تو روزای بارونی مشکل‌ساز میشه. من به عنوان یه راه حل جایگزین، یه سیم‌کارت چینی محلی هم داشتم. اما باز هم همین مشکل رو داشتم. هتل از نظر سیگنال‌دهی ضعیفه. وسایل اتاق یه کم قدیمی و رنگ و رو رفته‌ست. شاید ۳۰ سال پیش وضعیت خوبی داشته. روشنایی اتاق فقط از روی تخت‌ها قابل روشن شدن بود. کلید چراغ کنار در اتاق وجود نداشت.

کارکنان رستوران‌ها، هم بوفه برای صبحانه و هم رستوران عصرانه، مهربان و کمک‌کننده بودند و غذا فراوان و خوشمزه بود. غذای شامی که در هتل خوردیم بر اساس توصیه‌های، فکر می‌کنم مدیر رستوران بود، که دوست‌داشتنی بود و مشتاق به تمرین انگلیسی خود بود، و شخصاً مراقبت از ما را در طول وعده غذایی‌مان بر عهده گرفت. غذا خوشمزه بود، بسیار شیک‌تر از شامی که شب اول در یک مکان محلی (فقط 10 دقیقه پیاده‌روی و غذای فوق‌العاده!) خوردیم، اما به همان اندازه به طریقی که بیشتر مناسب 'شرایتون' بود، شگفت‌انگیز بود.

توضیحات امکانات می‌توانست به‌روزرسانی شود. اتاق ما قرار بود دارای وان آب گرم باشد! فرض کردم منظورشان دسترسی به منطقه اسپا کنار استخر است، فکر می‌کنم درست حدس زدم. قرار بود حمام اسپا داشته باشیم. نه، یک حمام معمولی، نه چندان بزرگ. در تبلیغات نوشته شده بود که مینی بار، 2 بطری آب، 2 قوطی آب میوه (نه در یخچال) و مقداری چای و قهوه برای دستگاه قهوه وجود دارد، فقط وسایل استاندارد اتاق. بروشورهای اطلاعات داخل اتاق، که به زیبایی چاپ شده بودند، خدمات اتاق و زمان‌های در دسترس، از جمله منوی خدمات از ساعت 10 شب تا 5 صبح را تبلیغ می‌کردند. حدود ساعت 10:30 شب با خدمات اتاق تماس گرفتم و کارکنان گیج شده بودند زیرا خدمات اتاق در ساعت 10 متوقف می‌شود. آنها نمی‌دانستند که یک منوی کامل برای ساعات شب وجود دارد. آشپزخانه بسته بود، هیچ گزینه‌ای نبود، حتی یک بیسکویت در 'مینی بار' ما!!! اتاق ما به عنوان 'اتاق اجرایی، با دسترسی به سالن باشگاه' رزرو شده بود. اکنون متوجه شدم که صبحانه ما قرار بود در اتاق باشگاه، همچنین در طبقه 12، سرو شود. ما از این موضوع اطلاعی نداشتیم و در رستوران بوفه طبقه همکف شرکت کردیم. اتاق، صادقانه بگویم، چیزی بیشتر از یک اتاق استاندارد هتل نبود. ارزش پول اضافی را نداشت، آن 'پذیرایی' که تصور می‌کردم رزرو کرده‌ام نبود. باید نظرات دیگران را جدی‌تر می‌گرفتم، خخخ!

هیچی

فشار آب دوش خیلی کم بود، حال نمی‌داد و درست و حسابی هم تمیز نمی‌کرد.

نزدیک یه مرکز خرید بود که کلی مغازه و رستوران داشت (البته فقط تو ساعت کاری مرکز خرید).

تقریباً هیچ‌کس انگلیسی بلد نبود. مجبور بودم با اپلیکیشن مترجم با پرسنل حرف بزنم. خیلی رو مخ بود. حداقل 2 کیلومتر تا نزدیک‌ترین ایستگاه مترو راه بود. بوفه شام ساعت 8 شب جمع می‌شد، بعضی وقتا هم زودتر (معلوم نبود کی). بعدش فقط می‌شد از باغ‌رستوران غذا گرفت (تو حیاط یا داخل)، که اونم انتخاب زیادی نداشت. جا واسه صبحونه خوردن تو بوفه خیلی کم بود. تقریباً همیشه مجبور بودی یه میز کوچیک رو با بقیه شریک بشی. با توجه به آداب غذا خوردن چینی‌ها یکم برای مهمونای خارجی سخت بود. وای‌فای خیلی بد بود و همش قطع می‌شد. مخصوصاً تو اتاقا. شب‌ها مجبور می‌شدم برم تو حیاط تا یه کم آنتن داشته باشم. وقتی بارون می‌اومد که دیگه بدتر. یه سیم‌کارت چینی هم گرفته بودم ولی بازم همین مشکل رو داشتم. کلاً هتل از نظر آنتن‌دهی خیلی ضعیفه. وسایل اتاق یکم قدیمی و داغون بود. شاید 30 سال پیش خوب بوده. چراغای اتاق رو فقط از رو تخت می‌شد روشن کرد. دم در اتاق کلید چراغ نبود.

پرسنل رستوران‌ها، هم بوفه صبحونه و هم رستوران شب، خیلی مهربون و کمک‌کننده بودن و غذا هم زیاد و خوشمزه بود. یه شب شام خوردیم که یه آقایی، فکر کنم مدیر رستوران بود، پیشنهاد داد. خیلی باحال بود و می‌خواست انگلیسیش رو تمرین کنه، خیلی بهمون رسید. غذا عالی بود، خیلی شیک‌تر از شامی که شب اول تو یه جای محلی خوردیم (فقط 10 دقیقه پیاده راه بود و غذای فوق‌العاده‌ای داشت!) ولی به سبک خود 'شرایتون' خیلی خوب بود.

توضیحات امکانات هتل باید آپدیت بشه. نوشته بودن تو اتاق ما وان آب گرم هست! فکر کردم منظورشون استفاده از اسپا کنار استخره، فکر کنم درست حدس زدم. قرار بود وان جکوزی داشته باشیم. ولی یه وان معمولی بود، خیلی هم بزرگ نبود. تو بروشورهای داخل اتاق نوشته بود که مینی‌بار داره، 2 تا آب معدنی، 2 تا آبمیوه (تو یخچال نبود) و یکم چای و قهوه واسه دستگاه قهوه‌ساز. یه چیزای معمولی دیگه. تو بروشورهای خوشگل داخل اتاق نوشته بود که روم سرویس داره و ساعت‌هاش رو هم نوشته بود، حتی یه منو واسه ساعت 10 شب تا 5 صبح داشت. ساعت 10:30 زنگ زدم روم سرویس، یارو پشت خط هنگ کرد، گفت روم سرویس ساعت 10 تموم می‌شه. اصلاً نمی‌دونست منو واسه شب هم دارن. آشپزخونه تعطیل بود، هیچی نبود، حتی یه دونه بیسکوییت هم تو 'مینی بار' نبود!!! اتاق ما رو به اسم 'اتاق اگزکیوتیو با دسترسی به کلاب لانژ' رزرو کرده بودیم. الان فهمیدم که صبحونه رو باید تو کلاب روم، طبقه 12، می‌خوردیم. ما خبر نداشتیم و رفتیم بوفه رستوران طبقه همکف. راستش اتاق معمولی بود، هیچ فرقی با اتاق‌های دیگه نداشت. ارزش اون همه پول اضافی رو نداشت، اون 'سورپرایزی' که فکر می‌کردیم نبود. باید به اون نظرات دیگه بیشتر توجه می‌کردم، خخخ!

هیچی

فشار آب دوش خیلی کم بود، حال نمی‌داد و درست و حسابی هم تمیز نمی‌کرد.

نزدیک یه مرکز خرید بود که کلی مغازه و رستوران داشت (البته فقط تو ساعت کاری مرکز خرید).

تقریباً هیچ‌کس انگلیسی بلد نبود. مجبور بودم با اپلیکیشن مترجم با پرسنل حرف بزنم. خیلی رو مخ بود. حداقل 2 کیلومتر تا نزدیک‌ترین ایستگاه مترو راه بود. بوفه شام ساعت 8 شب جمع می‌شد، بعضی وقتا هم زودتر (معلوم نبود کی). بعدش فقط می‌شد از باغ‌رستوران غذا گرفت (تو حیاط یا داخل)، که اونم انتخاب زیادی نداشت. جا واسه صبحونه خوردن تو بوفه خیلی کم بود. تقریباً همیشه مجبور بودی یه میز کوچیک رو با بقیه شریک بشی. با توجه به آداب غذا خوردن چینی‌ها یکم برای مهمونای خارجی سخت بود. وای‌فای خیلی بد بود و همش قطع می‌شد. مخصوصاً تو اتاقا. شب‌ها مجبور می‌شدم برم تو حیاط تا یه کم آنتن داشته باشم. وقتی بارون می‌اومد که دیگه بدتر. یه سیم‌کارت چینی هم گرفته بودم ولی بازم همین مشکل رو داشتم. کلاً هتل از نظر آنتن‌دهی خیلی ضعیفه. وسایل اتاق یکم قدیمی و داغون بود. شاید 30 سال پیش خوب بوده. چراغای اتاق رو فقط از رو تخت می‌شد روشن کرد. دم در اتاق کلید چراغ نبود.

پرسنل رستوران‌ها، هم بوفه صبحونه و هم رستوران شب، خیلی مهربون و کمک‌کننده بودن و غذا هم زیاد و خوشمزه بود. یه شب شام خوردیم که یه آقایی، فکر کنم مدیر رستوران بود، پیشنهاد داد. خیلی باحال بود و می‌خواست انگلیسیش رو تمرین کنه، خیلی بهمون رسید. غذا عالی بود، خیلی شیک‌تر از شامی که شب اول تو یه جای محلی خوردیم (فقط 10 دقیقه پیاده راه بود و غذای فوق‌العاده‌ای داشت!) ولی به سبک خود 'شرایتون' خیلی خوب بود.

توضیحات امکانات هتل باید آپدیت بشه. نوشته بودن تو اتاق ما وان آب گرم هست! فکر کردم منظورشون استفاده از اسپا کنار استخره، فکر کنم درست حدس زدم. قرار بود وان جکوزی داشته باشیم. ولی یه وان معمولی بود، خیلی هم بزرگ نبود. تو بروشورهای داخل اتاق نوشته بود که مینی‌بار داره، 2 تا آب معدنی، 2 تا آبمیوه (تو یخچال نبود) و یکم چای و قهوه واسه دستگاه قهوه‌ساز. یه چیزای معمولی دیگه. تو بروشورهای خوشگل داخل اتاق نوشته بود که روم سرویس داره و ساعت‌هاش رو هم نوشته بود، حتی یه منو واسه ساعت 10 شب تا 5 صبح داشت. ساعت 10:30 زنگ زدم روم سرویس، یارو پشت خط هنگ کرد، گفت روم سرویس ساعت 10 تموم می‌شه. اصلاً نمی‌دونست منو واسه شب هم دارن. آشپزخونه تعطیل بود، هیچی نبود، حتی یه دونه بیسکوییت هم تو 'مینی بار' نبود!!! اتاق ما رو به اسم 'اتاق اگزکیوتیو با دسترسی به کلاب لانژ' رزرو کرده بودیم. الان فهمیدم که صبحونه رو باید تو کلاب روم، طبقه 12، می‌خوردیم. ما خبر نداشتیم و رفتیم بوفه رستوران طبقه همکف. راستش اتاق معمولی بود، هیچ فرقی با اتاق‌های دیگه نداشت. ارزش اون همه پول اضافی رو نداشت، اون 'سورپرایزی' که فکر می‌کردیم نبود. باید به اون نظرات دیگه بیشتر توجه می‌کردم، خخخ!

هیچی

فشار آب دوش برای راحتی و کارایی خیلی کم بود

نزدیک یه مرکز خرید بود که هم کلی مغازه داشت و هم رستوران (البته فقط تو ساعات کاری مرکز خرید).

تقریباً هیچ‌کس انگلیسی بلد نبود. ارتباط با پرسنل فقط با اپلیکیشن‌های ترجمه رو موبایل ممکن بود. خیلی سخت بود. حداقل ۲ کیلومتر تا نزدیک‌ترین ایستگاه مترو فاصله داشت. بوفه شام ساعت ۸ شب بسته می‌شد، بعضی وقتا هم زودتر (غیرقابل پیش‌بینی). بعدش فقط می‌شد از غذاهای یه قسمت دیگه استفاده کرد که انتخاب‌های خیلی محدودی داشت. جا واسه صبحونه خوردن تو بوفه کم بود. تقریباً همیشه مجبور بودی یه میز کوچیک رو با بقیه شریک بشی. با توجه به آداب غذا خوردن چینی‌ها، واسه مهمونای خارجی یکم سخت بود. وای‌فای خیلی بد و مدام قطع می‌شد. مخصوصاً تو اتاقا. مجبور بودم شب‌ها برم تو حیاط تا یه سیگنالی داشته باشم. این مخصوصاً وقتی بارون می‌اومد مشکل‌ساز بود. یه سیم‌کارت چینی هم خریدم ولی بازم همون مشکل رو داشتم. کلاً هتل از نظر آنتن‌دهی مشکل داره. وسایل اتاق یکم قدیمی و داغون بودن. شاید ۳۰ سال پیش خوب بودن. چراغ‌های اتاق فقط از رو تخت می‌شد روشن کرد. دم در اتاق کلید برق نبود.

پرسنل رستوران‌ها، چه بوفه صبحونه و چه رستوران شب، خیلی مهربون و کمک‌کننده بودن و غذا هم زیاد و خوشمزه بود. شامی که تو هتل خوردیم، پیشنهاد یه آقایی بود که فکر کنم مدیر رستوران بود. خیلی دوست‌داشتنی بود و می‌خواست انگلیسیش رو تمرین کنه. خودش شخصاً ازمون مراقبت کرد. غذا خیلی خوشمزه بود، خیلی شیک‌تر از شامی که شب اول تو یه جای محلی خوردیم (فقط ۱۰ دقیقه پیاده‌روی داشت و غذاش فوق‌العاده بود!) ولی به یه شکل دیگه‌ای عالی بود که بیشتر مناسب 'شرایتون' بود.

توضیحات امکانات هتل نیاز به آپدیت داره. مثلاً تو اتاق ما قرار بود وان آب گرم باشه! فکر کردم منظورشون استفاده از اسپا کنار استخره، که فکر کنم درست فکر می‌کردم. قرار بود یه حموم اسپا داشته باشیم. ولی یه حموم معمولی بود، نه خیلی بزرگ. تو بروشورهای داخل اتاق، خیلی شیک چاپ شده بود، سرویس اتاق و ساعاتی که در دسترسه، از جمله منوی سرویس از ۱۰ شب تا ۵ صبح تبلیغ شده بود. من ساعت ۱۰:۳۰ شب به سرویس اتاق زنگ زدم ولی پرسنل گیج شده بودن چون سرویس اتاق ساعت ۱۰ تموم می‌شه. اصلاً نمی‌دونستن که یه منوی کامل برای ساعات شب وجود داره. آشپزخونه تعطیل بود، هیچ انتخابی نبود، حتی یه بیسکویت تو 'مینی بار' نداشتیم!!! اتاق ما به عنوان 'اتاق اگزکیوتیو با دسترسی به کلاب لانژ' رزرو شده بود. تازه فهمیدم که صبحونه ما باید تو کلاب روم، طبقه ۱۲، سرو بشه. ما خبر نداشتیم و رفتیم رستوران بوفه طبقه همکف. راستش رو بخواین، اتاق بیشتر از یه اتاق معمولی هتل نبود. ارزش اون همه پول اضافه رو نداشت، اون 'هدیه‌ای' که فکر می‌کردم رزرو کردم نبود. باید به نظرات بقیه جدی‌تر نگاه می‌کردم، خخخ!

راحتی اتاق خوب بود

هنگام خروج از پارکینگ چند بار سوال کردند، اما مشکل را حل نکردند. وقت منو تلف کردند.

احساس می کنم سخت افزار خوب است

ارزش خوب برای پول و امکانات به خوبی نگهداری می شوند. موقعیت مکانی مناسب برای دانشگاه ها در هایدیان. مرکز خرید نزدیک.

گاهی اوقات استخر برون سپاری می شود.

پرسنل هتل خیلی به من کمک کردن. وقتی رسیدم پکن و از ایستگاه مترو اومدم بیرون، با همسرم و ۴ تا چمدون بودم. تو اون گرمای ۳۸ درجه نتونستم تاکسی پیدا کنم. به هتل زنگ زدم. خانم فو تلفن رو برداشت و با حوصله به من کمک کرد تا یه تاکسی سرویس شخصی پیدا کنم، حتی اگه جزو خدمات استاندارد هتل نبود. خودش پولش رو داد و اعتماد کرد که وقتی برسم هتل پس می‌دم (که البته پس دادم). بعداً همون شب دوباره مجبور شدم به هتل زنگ بزنم، بعد از اینکه شام رو تو یه رستوران ۱۵-۲۰ دقیقه‌ای با ماشین خوردم. پرسنل پذیرش و خدمات همیشه خیلی مودب بودن. بوفه صبحونه انتخاب‌های خیلی زیادی داشت. قطعاً این رستوران رو پیشنهاد می‌کنم و تو سفر بعدی به پکن اینجا اقامت می‌کنم.

مسئول پذیرش خیلی کمک کرد و همیشه تو گرفتن تاکسی کمکمون می‌کرد.

صبحونه خوب بود، ولی متاسفانه پرسنل آموزش کافی ندیده بودن: قهوه‌ای که تازه گرفته بودم رو از سر میز برداشتن پرسنل لابی تقریباً انگلیسی بلد نبودن... دستگاه خودپرداز خیلی قدیمی بود و یه تله واسه کارت‌های اعتباری اروپایی!

هیچی

فشار آب دوش خیلی کم بود و باعث می‌شد راحت و سریع نشه دوش گرفت.

نزدیک یه مرکز خرید بود که کلی مغازه و رستوران داشت (البته فقط تو ساعت کاری مرکز خرید).

تقریباً هیچ‌کس انگلیسی بلد نبود. مجبور بودم با اپلیکیشن مترجم با پرسنل حرف بزنم. خیلی رو مخ بود. حداقل 2 کیلومتر تا نزدیک‌ترین ایستگاه مترو راه بود. بوفه شام ساعت 8 شب جمع می‌شد، بعضی وقتا هم زودتر (معلوم نبود کی). بعدش فقط می‌شد از باغ‌رستوران غذا گرفت (تو حیاط یا داخل)، که اونم انتخاب زیادی نداشت. جا واسه صبحونه خوردن تو بوفه خیلی کم بود. تقریباً همیشه مجبور بودی یه میز کوچیک رو با بقیه شریک بشی. با توجه به آداب غذا خوردن چینی‌ها یکم برای مهمونای خارجی سخت بود. وای‌فای خیلی بد بود و همش قطع می‌شد. مخصوصاً تو اتاقا. شب‌ها مجبور می‌شدم برم تو حیاط تا یه کم آنتن داشته باشم. وقتی بارون می‌اومد که دیگه بدتر. یه سیم‌کارت چینی هم گرفته بودم ولی بازم همین مشکل رو داشتم. کلاً هتل از نظر آنتن‌دهی خیلی ضعیفه. وسایل اتاق یکم قدیمی و داغون بود. شاید 30 سال پیش خوب بوده. چراغای اتاق رو فقط از رو تخت می‌شد روشن کرد. دم در اتاق کلید چراغ نبود.

پرسنل رستوران‌ها، هم بوفه صبحونه و هم رستوران شب، خیلی مهربون و کمک‌کننده بودن و غذا هم زیاد و خوشمزه بود. یه شب شام خوردیم که یه آقایی، فکر کنم مدیر رستوران بود، پیشنهاد داد. خیلی باحال بود و می‌خواست انگلیسیش رو تمرین کنه، خیلی بهمون رسید. غذا عالی بود، خیلی شیک‌تر از شامی که شب اول تو یه جای محلی خوردیم (فقط 10 دقیقه پیاده راه بود و غذای فوق‌العاده‌ای داشت!) ولی به سبک خود 'شرایتون' خیلی خوب بود.

توضیحات امکانات هتل باید آپدیت بشه. نوشته بودن تو اتاق ما وان آب گرم هست! فکر کردم منظورشون استفاده از اسپا کنار استخره، فکر کنم درست حدس زدم. قرار بود وان جکوزی داشته باشیم. ولی یه وان معمولی بود، خیلی هم بزرگ نبود. تو بروشورهای داخل اتاق نوشته بود که مینی‌بار داره، 2 تا آب معدنی، 2 تا آبمیوه (تو یخچال نبود) و یکم چای و قهوه واسه دستگاه قهوه‌ساز. یه چیزای معمولی دیگه. تو بروشورهای خوشگل داخل اتاق نوشته بود که روم سرویس داره و ساعت‌هاش رو هم نوشته بود، حتی یه منو واسه ساعت 10 شب تا 5 صبح داشت. ساعت 10:30 زنگ زدم روم سرویس، یارو پشت خط هنگ کرد، گفت روم سرویس ساعت 10 تموم می‌شه. اصلاً نمی‌دونست منو واسه شب هم دارن. آشپزخونه تعطیل بود، هیچی نبود، حتی یه دونه بیسکوییت هم تو 'مینی بار' نبود!!! اتاق ما رو به اسم 'اتاق اگزکیوتیو با دسترسی به کلاب لانژ' رزرو کرده بودیم. الان فهمیدم که صبحونه رو باید تو کلاب روم، طبقه 12، می‌خوردیم. ما خبر نداشتیم و رفتیم بوفه رستوران طبقه همکف. راستش اتاق معمولی بود، هیچ فرقی با اتاق‌های دیگه نداشت. ارزش اون همه پول اضافی رو نداشت، اون 'سورپرایزی' که فکر می‌کردیم نبود. باید به اون نظرات دیگه بیشتر توجه می‌کردم، خخخ!

اتاق از نظر راحتی بد نبود

هر دفعه که می‌خواستم با ماشین برم بیرون، چند بار یه چیزایی می‌پرسیدن، ولی هیچ مشکلی رو حل نمی‌کردن. وقت منو تلف کردن.

به نظر می‌رسه سخت‌افزارش خوبه

ارزشش نسبت به پولی که میدی خوبه و امکاناتش هم خوب نگه داشته شده. جای خوبیه برای دسترسی به دانشگاه‌های هایدیان. یه مرکز خرید هم اون دور و بر هست.

بعضی وقتا استخر در دست تعمیره.

کارکنان هتل خیلی لطف داشتن و کمکم کردن. وقتی رسیدم پکن و از مترو اومدم بیرون، با همسرم و ۴ تا چمدون بودم. تو اون گرمای ۳۸ درجه نتونستم تاکسی پیدا کنم. به هتل زنگ زدم. خانم فو جواب داد و با حوصله کمکم کرد یه تاکسی دربست پیدا کنم، با اینکه این کار جزو خدمات هتل نبود. خودش پولشو داد و اعتماد کرد که وقتی رسیدم هتل بهش پس میدم (که البته پس دادم). بعدا همون شب بعد از شام خوردن تو یه رستوران که با ماشین ۱۵-۲۰ دقیقه فاصله داشت، دوباره به هتل زنگ زدم. پذیرش و کارکنان قسمت حمل چمدان همیشه خیلی مؤدب بودن. بوفه صبحانه هم کلی گزینه داشت که می‌شد انتخاب کرد. من حتما این رستوران رو پیشنهاد می‌کنم و دفعه بعد که بیام پکن، اینجا اقامت می‌کنم.

متصدی پذیرش خیلی کمک کرد و همیشه برامون تاکسی میگرفت.

صبحانه خوب بود، ولی متاسفانه پرسنل آموزش کافی ندیده بودن: قهوه‌ای که تازه برای صبحانه آورده بودن رو جمع کردن پرسنل لابی بار به سختی انگلیسی صحبت میکردن... دستگاه خودپرداز خیلی قدیمی بود و یه جورایی تله برای کارت‌های اعتباری اروپایی بود!

هیچی

فشار آب دوش خیلی کم بود و باعث می‌شد راحت و سریع نشه دوش گرفت.

نزدیک یه مرکز خرید بود که هم کلی مغازه داشت و هم رستوران (البته فقط تو ساعات کاری مرکز خرید).

تقریباً هیچ‌کس انگلیسی بلد نبود. ارتباط با پرسنل فقط با اپلیکیشن‌های ترجمه رو موبایل ممکن بود. خیلی سخت بود. حداقل ۲ کیلومتر تا نزدیک‌ترین ایستگاه مترو فاصله داشت. بوفه شام ساعت ۸ شب بسته می‌شد، بعضی وقتا هم زودتر (غیرقابل پیش‌بینی). بعدش فقط می‌شد از غذاهای یه قسمت دیگه استفاده کرد که انتخاب‌های خیلی محدودی داشت. جا واسه صبحونه خوردن تو بوفه کم بود. تقریباً همیشه مجبور بودی یه میز کوچیک رو با بقیه شریک بشی. با توجه به آداب غذا خوردن چینی‌ها، واسه مهمونای خارجی یکم سخت بود. وای‌فای خیلی بد و مدام قطع می‌شد. مخصوصاً تو اتاقا. مجبور بودم شب‌ها برم تو حیاط تا یه سیگنالی داشته باشم. این مخصوصاً وقتی بارون می‌اومد مشکل‌ساز بود. یه سیم‌کارت چینی هم خریدم ولی بازم همون مشکل رو داشتم. کلاً هتل از نظر آنتن‌دهی مشکل داره. وسایل اتاق یکم قدیمی و داغون بودن. شاید ۳۰ سال پیش خوب بودن. چراغ‌های اتاق فقط از رو تخت می‌شد روشن کرد. دم در اتاق کلید برق نبود.

پرسنل رستوران‌ها، چه بوفه صبحونه و چه رستوران شب، خیلی مهربون و کمک‌کننده بودن و غذا هم زیاد و خوشمزه بود. شامی که تو هتل خوردیم، پیشنهاد یه آقایی بود که فکر کنم مدیر رستوران بود. خیلی دوست‌داشتنی بود و می‌خواست انگلیسیش رو تمرین کنه. خودش شخصاً ازمون مراقبت کرد. غذا خیلی خوشمزه بود، خیلی شیک‌تر از شامی که شب اول تو یه جای محلی خوردیم (فقط ۱۰ دقیقه پیاده‌روی داشت و غذاش فوق‌العاده بود!) ولی به یه شکل دیگه‌ای عالی بود که بیشتر مناسب 'شرایتون' بود.

توضیحات امکانات هتل نیاز به آپدیت داره. مثلاً تو اتاق ما قرار بود وان آب گرم باشه! فکر کردم منظورشون استفاده از اسپا کنار استخره، که فکر کنم درست فکر می‌کردم. قرار بود یه حموم اسپا داشته باشیم. ولی یه حموم معمولی بود، نه خیلی بزرگ. تو بروشورهای داخل اتاق، خیلی شیک چاپ شده بود، سرویس اتاق و ساعاتی که در دسترسه، از جمله منوی سرویس از ۱۰ شب تا ۵ صبح تبلیغ شده بود. من ساعت ۱۰:۳۰ شب به سرویس اتاق زنگ زدم ولی پرسنل گیج شده بودن چون سرویس اتاق ساعت ۱۰ تموم می‌شه. اصلاً نمی‌دونستن که یه منوی کامل برای ساعات شب وجود داره. آشپزخونه تعطیل بود، هیچ انتخابی نبود، حتی یه بیسکویت تو 'مینی بار' نداشتیم!!! اتاق ما به عنوان 'اتاق اگزکیوتیو با دسترسی به کلاب لانژ' رزرو شده بود. تازه فهمیدم که صبحونه ما باید تو کلاب روم، طبقه ۱۲، سرو بشه. ما خبر نداشتیم و رفتیم رستوران بوفه طبقه همکف. راستش رو بخواین، اتاق بیشتر از یه اتاق معمولی هتل نبود. ارزش اون همه پول اضافه رو نداشت، اون 'هدیه‌ای' که فکر می‌کردم رزرو کردم نبود. باید به نظرات بقیه جدی‌تر نگاه می‌کردم، خخخ!